ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΟΚΚΑΛΛΗ ΓΙΑ ΟΣΑ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΜΑΣ....
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ... ΘΑ Σ¨ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ.....
Η πρώτη σελίδα
Ο Ολυμπιακός βρίσκεται ήδη πέντε χρόνια μακριά από τη φυσική του θέση… Με τον Κοσκωτά στη φυλακή, τον Σαλιαρέλη… εξαφανισμένο και τις μετοχές του συλλόγου να βρίσκονται στα χέρια του Γιώργου Μπανασάκη, αναζητείται η καλύτερη δυνατή λύση. Είναι πλέον Μάρτιος του 1992. Το Πρωτοδικείο του Πειραιά ορίζει νέο ΔΣ στην ΠΑΕ Ολυμπιακός με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά και ένα από τα μέλη του, τον άκρως επιτυχημένο αλλά ακόμη σε ανοδική πορεία επιχειρηματία, Σωκράτη Κόκκαλη. Ο τελευταίος είναι ήδη κάτοχος των μετοχών της ΚΑΕ Ολυμπιακός και φαντάζει ως ο ιδανικός υποψήφιος και για την αγορά αυτών της ΠΑΕ. Βρισκόμενος δίπλα σε έναν επιτυχημένο πρόεδρο του συλλόγου, τον Σταύρο Νταϊφά, ο οποίος επέστρεψε μετά από έξι χρόνια σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή του Ολυμπιακού, ο Κόκκαλης μαθαίνει γρήγορα τα «κατατόπια» και στο ποδόσφαιρο.
Για αρχή… απέναντι
«Άρρωστος Ολυμπιακός» γαρ, ο Κόκκαλης βρισκόταν «μέσα» στον σύλλογο από την εποχή Γουλανδρή. Παρακολουθούσε πάντα από κοντά την αγαπημένη του ομάδα και αυτός, όπως και οι υπόλοιποι εκατομμύρια οπαδοί της ομάδας, έζησε με τον πιο έντονο τρόπο τις μαύρες μέρες επί Κοσκωτά και Σαλιαρέλη. Στην αρχή ήταν διστακτικός στο να εμπλακεί με τα διοικητικά του συλλόγου, αφού τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο. Ούτε ποιοι είναι οι μέτοχοι και πόσο κοστίζουν οι μετοχές, ούτε πόσα και προς ποιους είναι τα υπέρογκα χρέη που είχαν δημιουργηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Έτσι, αρχικά αποφασίζει να «πλησιάσει» την ΠΑΕ όσο πιο κοντά μπορεί. Για την ακρίβεια, αποφασίζει να βρεθεί ακριβώς… απέναντι, στο ΣΕΦ, με την αγορά των μετοχών της ΚΑΕ! Το καλοκαίρι του 1991 λοιπόν αναλαμβάνει τις τύχες του μπασκετικού Ολυμπιακού: μιας ομάδας αδιάφορης την οποία όμως έμελλε να μετατρέψει σε πρωταγωνίστρια σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο και μάλιστα σε μηδέν χρόνο. Την οδήγησε στην κατάκτηση πέντε συνεχόμενων τίτλων από το 1993 ως το 1997, τριών Κυπέλλων (1994, 1997, 2002) και φυσικά στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας του 1997.
Στη συνέχεια… μέλος
Τον Μάρτη του 1992 ο Κόκκαλης αποφασίζει να μπει στην ΠΑΕ Ολυμπιακός ως μέλος του ΔΣ που όρισε το Πρωτοδικείο Πειραιά, στο πλευρό του νέου… αλλά «παλιού» προέδρου, Σταύρου Νταϊφά. Ο Νταϊφάς είναι ο επικεφαλής ενός ομίλου επιχειρηματιών ο οποίος θα αποτολμήσει το εξαιρετικά παράτολμο οικονομικά σχέδιο της εξυγίανσης του Ολυμπιακού με τη ρύθμιση και αποπληρωμή των τεράστιων χρεών του. Με τον περίφημο νόμο 2021 του 1992, η νέα διοίκηση πετυχαίνει την πολυπόθητη ρύθμιση και το μόνο που πλέον μένει είναι να φανεί ποιος θα αναλάβει το… βάρος της.
15/3/1993: Εγένετω… δυναστεία
Την ημερομηνία αυτή, ένα χρόνο μετά τον ορισμό της νέας διοίκησης από το Πρωτοδικείο και έχοντας πια επιτύχει την ρύθμιση των χρεών, ο Σταύρος Νταϊφάς αποχωρεί από τον σύλλογο παραχωρώντας την προεδρία του συλλόγου στον Σωκράτη Κόκκαλη. Από τις 15 Μαρτίου του 1993 έως και τις 18 Ιουνίου του 2010 όταν και ανακοινώθηκε η συμφωνία του για την παραχώρηση των μετοχών στον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο Σωκράτης Κόκκαλης οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κορυφαία εποχή της ιστορίας του!
Η «κληρονομιά» του Σωκράτη Κόκκαλη
Στο διάστημα αυτών των 17 ετών, έγινε φυσικά ο μακροβιότερος και πολυνίκης πρόεδρος του Θρύλου, έντυσε στα ερυθρόλευκα σπουδαίους ποδοσφαιριστές και «τελείωσε» εμφατικά την οποιαδήποτε κουβέντα που υπήρξε μέχρι τότε για το ποια είναι η κορυφαία ομάδα στην Ελλάδα. Κατέκτησε 12 Πρωταθλήματα (1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009), σπάζοντας το σερί των έξι συνεχόμενων της θρυλικής ομάδας του ’50, με τα επτά που πανηγύρισε από το 1997 ως το 2003. Μετά το… αναγκαστικό «διάλλειμα» του 2004, κατέκτησε άλλους πέντε σερί τίτλους, ενώ παράλληλα πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη του συλλόγου και πέντε Κύπελλα Ελλάδος (1999, 2005, 2006, 2008. 2009), όλα ως νταμπλ. Επί των ημερών του, ο σύλλογος έφτασε συνολικά τα 37 Πρωταθλήματα και 24 Κύπελλα Ελλάδος, ενώ με την κατάκτηση του τίτλου του 2009, έστω και για μια χρονιά, ξεπέρασε όλες τις υπόλοιπες ομάδες μαζί, οι οποίες είχαν 36!
Οι τίτλοι ωστόσο δεν είναι η μοναδική μεγάλη κληρονομιά που αφήνει ο Σωκράτης Κόκκαλης στον Ολυμπιακό. Κατά πολλούς -και δίκαια- δεν είναι καν η σημαντικότερη. Ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος στην Ολυμπιακή Ιστορία είναι ο άνθρωπος που έβγαλε οριστικά την ομάδα από τις «μαύρες μέρες» στις οποίες είχε περιέλθει και την ανυπαρξία μιας ολόκληρης δεκαετίας σε οικονομικό, διοικητικό και δυστυχώς πολλές φορές αγωνιστικό επίπεδο. Οργάνωσε τον σύλλογο σε όλα τα επίπεδα και τον στελέχωσε με κορυφαίους στους τομείς τους επαγγελματίες. Επί προεδρίας Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός απέκτησε τα δικά του πολυτελέστατα γραφεία, ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο στου Ρέντη το οποίο εγκαινιάστηκε το 2003 και την επόμενη χρονιά απέκτησε την πιο σημαντική «προίκα» που θα τον ακολουθεί στις επόμενες δεκαετίες: το νέο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»!
Παράλληλα, οι φίλοι της ομάδας ευτύχησαν να απολαύσουν από κοντά τα δεκάδες αστέρια που «έντυσε» στα ερυθρόλευκα. Από τον Αλεξανδρή, τον Γεωργάτο, τον Γιαννακόπουλο και τον Τζόρτζεβιτς, τον Τζιοβάνι, τον Ζάχοβιτς και τον Καρεμπέ, τον Ζε Ελίας, τον Ζέτερμπεργκ και τον Τουρέ, μέχρι τον Ριβάλντο, τον Κοβάσεβιτς και τον Γκαλέτι.
Η ρύθμιση των χρεών
Με το που αναλαμβάνει ο Κόκκαλης τον Ολυμπιακό, όσοι όλα τα προηγούμενα χρόνια χαμογελούσαν σαρδόνια με όσα συνέβαιναν στην ερυθρόλευκη ΠΑΕ, ξαφνικά αποκτούν γνώμη και κόπτονται για την αξιοπιστία και το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Επί Κοσκωτά και Σαλιαρέλη κανείς δεν ασχολήθηκε με τα πεπραγμένα και τις μεθόδους των δύο. Φυσικά γιατί έτσι τους βόλευε αφού οι δύο αυτοί άνθρωποι οδηγούσαν τον Ολυμπιακό με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Όταν πια εμφανίστηκε ένας επιχειρηματίας που είχε τη δυναμική και τις ικανότητες να ξαναδώσει στον σύλλογο τη χαμένη του δύναμη, η… καραμέλα άλλαξε. Ήδη από τα χρόνια της προεδρίας του αρχίζει να γίνεται κουβέντα από κάθε λογής καλοθελητές για χάρισμα των χρεών. Εάν βέβαια η καταβολή πάνω από 7.000.000.000 δραχμών σε διάστημα οκτώ ετών θεωρείται χάρισμα, τότε ναι, ο Σωκράτης Κόκκαλης «κατάφερε» επί των ημερών του να… ευεργετηθεί ο σύλλογος!
Ακολουθούν αναλυτικά τα ποσά που κατέβαλλε η διοίκηση Κόκκαλη μέχρι τον Ιούνιο του 2000 ως αποπληρωμή των χρεών που δημιουργήθηκαν από το 1987 και έπειτα:
Σε αυτά τα οκτώ πρώτα χρόνια της, η διοίκηση Κόκκαλη κατέβαλε περισσότερα από 3 δισ. δραχμές, συγκεκριμένα 3.110.206.402 δρχ., μονάχα στο ελληνικό Δημόσιο για ΦΠΑ μεταγραφών κατά την πενταετία 1987-1992. Την ίδια ώρα, άλλες ΠΑΕ είχαν μηδενικά συμβόλαια για να τη… σκαπουλάρουν. Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια στο αρχικό χρωστούμενο ποσό των 872.478.812 δρχ. προστέθηκαν προσαυξήσεις ύψους 2.237.757.590 δρχ., με αποτέλεσμα το συνολικό ποσό που η ΠΑΕ ρύθμισε και ξεκίνησε να αποπληρώνει σε δόσεις να ξεπεράσει τα 3 δισ. δρχ.
Οι συνολικές καταβολές της ΠΑΕ Ολυμπιακός προς το ελληνικό Δημόσιο στο ίδιο διάστημα περιλαμβάνουν: 498.822.375 δρχ. για οφειλές παρελθόντων χρήσεων του νόμου 2121, 654.863.790 δρχ. για οφειλές παρελθόντων χρήσεων του νόμου 2166, 241.233.789 δρχ. για προσαυξήσεις του νόμου 2166, 31.525.494 δρχ. για οφειλές ρυθμισμένες με τον νόμο 2198 (σε τέσσερις δόσεις), 647.592.375 δρχ. για ρυθμίσεις του νόμου 2243 (48 δόσεις), 32.697.928 δρχ. για ρυθμίσεις του άρθρου 21 του νόμου 2243 (οκτώ δόσεις), 952.386.751 δρχ. για ρύθμιση χρέους ΦΠΑ των μεταγραφών των Ουκρανών Προτάσοφ και Λιτόφτσενκο με βάση τον νόμο 2166 και τέλος 51.083.900 δρχ. προσαυξήσεις του ΦΠΑ για τις μεταγραφές των ανωτέρω ποδοσφαιριστών. Ειδικά στην περίπτωση των πρώην σοβιετικών ποδοσφαιριστών η ΠΑΕ Ολυμπιακός εξόφλησε τα χρέη προς την Ντιναμό Κιέβου πολλά χρόνια μετά, το 1999, ενώ κατέβαλε 700 εκατ. δρχ. και ακόμη 250 εκατ. δρχ. για οφειλές προς τρίτους, όπως στην ΠΑΕ Λάρισα για τη μεταγραφή του Βασίλη Καραπιάλη.
Οικονομικό «νοικοκύρεμα»
Εκτός την αποπληρωμή των χρεών, η διοίκηση του Σωκράτη Κόκκαλη φρόντισε να μην υποπέσει στα λάθη των προγενέστερων. Έτσι, παρέμεινε συνεπής και στις πληρωμές προς το Δημόσιο από τις μεταγραφές και τις ανανεώσεις των συμβολαίων των ποδοσφαιριστών της. Στο ίδιο διάστημα που ξεχρέωνε τα… λάθη των προηγούμενων προέδρων, κατέβαλε 2.091.107.941 δρχ. ως ΦΠΑ, καθώς στα συμβόλαια που υπέγραφε, αναγραφόταν το πραγματικό ποσό και όχι ένα… συμβολικό. Τέλος, αν συνυπολογιστεί το ποσό των 1.692.019.846 δρχ., το οποίο η ερυθρόλευκη ΠΑΕ κατέβαλε επίσης στο Δημόσιο για ΦΠΑ και φόρους μισθωτών υπηρεσιών, τότε τα χρήματα που έχει πληρώσει ο Ολυμπιακός στο διάστημα που του «χαρίστηκαν» τα χρέη, αγγίζουν τα 8 δισ. δραχμές. Για την ακρίβεια… μόλις 7.837.334.189 δραχμές…
Τα πρώτα «στείρα» χρόνια
Με το που αναλαμβάνει τον Ολυμπιακό, ο Σωκράτης Κόκκαλης έχει σίγουρα σαν άμεσο στόχο του να οργανώσει ξανά τον σύλλογο σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο. Το αγωνιστικό κομμάτι στην αρχή σίγουρα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που στην ουσία συμβαίνει στα πρώτα αυτά χρόνια είναι ένα ιδιότυπο… παιδομάζωμα. Ο Κόκκαλης φέρνει στον Πειραιά τους καλύτερους διαθέσιμους παίκτες του ελληνικού πρωταθλήματος, οι οποίοι θα αποτελέσουν τον κορμό των επιτυχιών τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Εάν στην πορεία προέκυπτε ο τίτλος φυσικά και θα ήταν καλοδεχούμενος, ωστόσο αυτός δεν ήταν ο αρχικός στόχος.
Από τη σεζόν 1992-93 μέχρι και τη 1995-96, ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί 28 μεταγραφές, όμως ο Κόκκαλης ακόμη… μαθαίνει. Κάποιες από αυτές θα αποδειχθούν σε ιστορικές αποτυχίες (π.χ. Ρασίντ Γιεκινί, Εμίλ Κρεμενλίεφ και… Στιβ Ρεφενές), κάποιες άλλες θα αποδειχθούν αδιάφορες, ενώ φυσικά θα υπάρξουν και αυτές που θα στεφθούν με απόλυτη επιτυχία. Συγκεκριμένα, το 1992 στον Πειραιά έρχονται οι Μιχάλης Κούσουλας (Παναιτωλικός), Ντανιέλ Μπατίστα (ΑΕΚ), Γιώργος Μίρτσος (Παναχαϊκή), Γιώργος Μητσιμπόνας (ΠΑΟΚ), Στιβ Ρεφενές (Σίδνεϊ) και Κρις Καλατζής (Παναθηναϊκός). Το 1993 οι Φότι Στρακόσια (ΠΑΣ Γιάννινα), Γιώργος Αμανατίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Βασίλης Ιωαννίδης (Απόλλων Καλαμαριάς), Τάκης Γκώνιας (Λεβαδειακός), Νίκος Αναστόπουλος (Ιωνικός), Βασίλης Μουρατίδης (Δόξα Δράμας), Μπεντ Κρίστενσεν (Σάλκε) και Φαμπιάν Εστάι (Ουνιβερσιτάτ).Το 1994 οι Κυριάκος Τοχούρογλου (Δόξα Δράμας), Νίκος Νταμπίζας (Πόντιοι Βέροιας), Γρηγόρης Τρούπκος (Νάουσα), Πέτρος Μαρινάκης (ΟΦΗ), Αλέξης Αλεξανδρής (ΑΕΚ), Ίλια Ίβιτς (Ερυθρός Αστέρας), Ρασίντ Γιεκινί (Βιτόρια Σετούμπαλ), Ηλίας Σαπάνης (Νάουσα) και Πέτρος Πασσαλής (Εδεσσαϊκός). Τέλος, το 1995 στο λιμάνι φτάνουν οι Γιώργος Σκαρτάδος (Ηρακλής), Θεόφιλος Καρασσαβίδης (Απόλλων Αθηνών), Αντρέϊ Γιουσκόβιακ (Σπόρτινγκ Λισσαβώνας), Εμίλ Κρεμενλίεφ (Λέφσκι Σόφιας), Γρηγόρης Γεωργάτος (Παναχαϊκή).
Παράλληλα, ο Κόκκαλης ψάχνει τον κατάλληλο άνθρωπο για να αξιοποιήσει όλους τους παραπάνω και να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο. Κατά τη διάρκειας της… προσπάθειας για επιστροφή στην κορυφή και από τη στιγμή που φεύγει ο Όλεγκ Μπλαχίν τον οποίο «βρήκε» στην ομάδα, φέρνει στον Πειραιά εννέα προπονητές, ορισμένοι εκ των οποίων δεν έκλεισαν ούτε… σαββατοκύριακο!
Αναλυτικά αυτοί είναι οι:
| Αντώνης Γεωργιάδης | 25/1/1993-29/1/1993 | 5 μέρες |
| Αποστόλης Φίλης | 30/1/1993-31/1/1993 | 2 μέρες |
| Λιούμπομιρ Πέτροβιτς | 1/2/1993-5/11/1993 | 9 μήνες |
| Κώστας Πολυχρονίου | 6/11/1993-26/1/1994 | 3 μήνες |
| Νίκος Αλέφαντος | 27/1/1994-16/9/1994 | 8 μήνες |
| Νίκος Γιούτσος | 17/9/1994-20/10/1994 | 1 μήνας |
| Τάες Λίμπρεχτς | 21/10/1994-8/7/1995 | 8,5 μήνες |
| Σταύρος Διαμαντόπουλος | 9/7/1995-11/1/1996 | 6 μήνες |
| Μελέτης Περσίας | 12/1/1996-25/6/1996 | 5,5 μήνες |
Την περίοδο 1992-93, την πρώτη του Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός τερματίζει στην 3η θέση με 68 βαθμούς (20 νίκες, 8 ισοπαλίες, 6 ήττες και τέρματα 68-31). Την ίδια θέση θα καταλάβει και την επομένη (1993-94) με την ίδια συγκομιδή βαθμών (18 νίκες, 14 ισοπαλίες, 2 ήττες και τέρματα 63-27). Ακολουθεί η 2η θέση της σεζόν 1994-95 με 67 βαθμούς (20 νίκες, 7 ισοπαλίες, 7 ήττες και τέρματα 69-31) ενώ την τελευταία των «πέτρινων χρόνων» (1995-96) οι ερυθρόλευκοι τερματίζουν ξανά στην 3η με 65 βαθμούς (19 νίκες, 8 ισοπαλίες, 7 ήττες και τέρματα 66-34).
Η Ιστορία αλλάζει
Μετά από μια δεκαετία για τους εκατομμύρια των οπαδών του Ολυμπιακού και τα τέσσερα χρόνια της νέας διοίκησης, ο Σωκράτης Κόκκαλης παίρνει την απόφαση που αλλάζει τον ρου της Ιστορίας του συλλόγου και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα. Αποφασίζει να φέρει στον Ολυμπιακό έναν προπονητή που έχει επιδείξει ήδη τεράστιο έργο στο ελληνικό πρωτάθλημα, το γνωρίζει «απ’ έξω και ανακατωτά», έχει δείξει ότι φτιάχνει ομάδες που παίζουν ελκυστικό, επιθετικό ποδόσφαιρο και γνωρίζει άριστα πώς να δουλέψει με έναν «άγουρο», ταλαντούχο ποδοσφαιριστή και να τον μετατρέψει σε αστέρι. Βεβαίως, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού έχει καταλάβει πλέον ότι δεν αρκεί μόνο να τον… καθίσει στον πάγκο. Πρέπει ταυτόχρονα να του δώσει τα «κλειδιά» της ομάδας και των αποδυτηρίων και να τον αφήσει να δουλέψει για χρόνια. Αυτό σημαίνει βεβαίως ότι για πρώτη φορά στην πενταετή θητεία του, δεν θα έχει κανέναν απολύτως λόγο στις μεταγραφές!
Χαρακτηριστικό είναι ότι μέχρι εκείνο το σημείο, ο Κόκκαλης έχει «χρεωθεί» ουκ ολίγες προσωπικές επιλογές παικτών. Ενδεικτικά, ορισμένοι από τους ποδοσφαιριστές που «άρεσαν στον πρόεδρο» και μετακόμισαν τα προηγούμενα χρόνια στο λιμάνι είναι οι: Κρίστενσεν, Εστάι, Γιουσκόβιακ, Γεωργάτος, Τοχούρογλου, Νταμπίζας, Αλεξανδρής, Ίβιτς, Καρασσαβίδης και Γιεκινί. Η κατάσταση αυτή δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί με το νέο προπονητή, από τη στιγμή που θα του έδινε την ευθύνη των αποφάσεων. Αυτός φυσικά δεν ήταν άλλος από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς…
Χρυσή εποχή
Ο Μπάγεβιτς, έχοντας ως εφόδια το «ελεύθερο» και τα χρήματα του Σωκράτη Κόκκαλη σαρώνει την ελληνική αγορά και φέρνει στον Ολυμπιακό ότι καλύτερο κυκλοφορεί από νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Σε αυτούς που ήδη υπάρχουν στο ρόστερ, προστίθενται οι Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και Στέλιος Γιαννακόπουλος από τον Πανηλειακό, ο Αντρέας Νινιάδης από τον Εθνικό, ο Γιώργος Ανατολάκης από τον Ηρακλή, ο Στέλιος Σφακιανάκης από την Καβάλα, ο Αλέκος Κακλαμάνος από τον Ιάλυσο, ο Μίρσα Βαρεσάνοβιτς από τη Φόρβετς Στάγιερ αλλά και ο πολύπειρος Σίνισα Γκόγκιτς από την Ανόρθωση που φρόντισε να διαλύσει πολύ γρήγορα οποιαδήποτε ένσταση για την προχωρημένη ηλικία του. Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, φτάνουν και οι Δημήτρης Μαυρογεννίδης από τον Άρη, Ηλίας Πουρσανίδης από τον ΟΦΗ και από την Ξάνθη οι Παρασκευάς Άντζας και Λουτσιάνο. Ο κορμός των επιτυχιών αρχίζει και δημιουργείται…
Από τη στιγμή που όλοι αυτοί καταφτάνουν στο λιμάνι με καθοδηγητή τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Ολυμπιακός μπαίνει σε μια πραγματικά «χρυσή» εποχή. Η πορεία του από ‘κει κι έπειτα είναι ονειρεμένη. Οι ερυθρόλευκοι εγκαθιδρύουν τη μονοκρατορία τους στον ελλαδικό χώρο, καθώς σπάνε το δικό τους ρεκόρ των έξι συνεχόμενων πρωταθλημάτων από τη δεκαετία του ’50 κατακτώντας επτά συνεχή πρωταθλήματα (1997-2003), ενώ το 1999 κερδίζουν και το Κύπελλο. Παράλληλα, ειδικά στην τριετία Μπάγεβιτς παίζουν μακράν το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και φτάνουν μια ανάσα από την πρόκριση στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ όταν αποκλείονται από τη Γιουβέντους στο 1-1 του ΟΑΚΑ, ένα ματς που «στοίχειωσε» γενιές Ολυμπιακών.
Η… φιτιλιά των επιτυχιών και η ιστορική ατάκα
Η αγωνιστική περίοδος 1996-97 αποτελεί ορόσημο στην ιστορία του Ολυμπιακού. Παρά τα έκτροπα εναντίον του στο ματς της 15ης αγωνιστικής στη Ν.Φιλαδέλφεια, εντέλει την ήττα 2-0 αλλά και τον αποκλεισμό στο Κύπελλο από την ΑΕΚ, Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς αναμορφώνει τον Ολυμπιακό και τον οδηγεί στον τίτλο με 12 βαθμούς διαφορά από την πρώην ομάδα του. Στην ιστορική φιέστα της 25ης Μαΐου 1997, 40.000 Ολυμπιακοί βλέπουν την ομάδα να συντρίβει 6-0 την Καβάλα με χατ τρικ του Γιαννακόπουλου, δύο από τον Αλεξανδρή και ένα αυτογκόλ. Μετά τη λήξη του αγώνα, μια λαοθάλασσα ορμάει στον αγωνιστικό χώρο του παλιού ακόμα Σταδίου Καραϊσκάκη και αποθεώνει εκείνους που πρόσφεραν στον σύλλογο το πρώτο του πρωτάθλημα μετά από εννέα στείρα χρόνια. Εκείνο το βράδυ, ακούγεται από τα χείλη του Σωκράτη Κόκκαλη πιθανότατα η ιστορικότερη ατάκα στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου: «Από εδώ και πέρα δύσκολα θα το ξαναχάσουμε…»
Το καλοκαίρι-όνειρο
Το καλοκαίρι του 1999, τα όνειρα του κόσμου του Ολυμπιακού για την ομάδα τους δεν έχουν ταβάνι. Με πρόσφατες τις μνήμες της καλύτερης σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας που για πρώτη φορά έφτασε μια ανάσα από την πρόκριση στις 4 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, στο λιμάνι φτάνουν άλλοι δύο… λόγοι που οδηγούν στην απόλυτη τρέλα. Ο Σωκράτης Κόκκαλης βγάζει από τα ταμεία του συλλόγου το εξωφρενικό για την εποχή ποσό των 8.000.000.000 δραχμών και ντύνει στα ερυθρόλευκα τον 27χρονο Βραζιλιάνο σούπερσταρ της Μπαρτσελόνα, Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέϊρα (επιλογή Κόκκαλη) και τον 28χρονο Σλοβένο επιτελικό χαφ της Πόρτο, Ζλάτκο Ζάχοβιτς (επιλογή Μπάγεβιτς). Την ίδια ώρα για να εξισορροπηθούν τα οικονομικά της ομάδας, ο Γρηγόρης Γεωργάτος που έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των ιταλικών ομάδων μετά τις κόντρες με τη Γιουβέντους, πωλείται στην Ίντερ έναντι 3.000.000.000 δραχμών. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς αποτελεί παρελθόν κατά τη διάρκεια της σεζόν και ο Ολυμπιακός φτάνει στον τίτλο υπό τις οδηγίες του Γιάννη Μαντζουράκη.
Το όραμα του προέδρου…
Μετά τους ερυθρόλευκους να έχουν κατακτήσει ήδη τέσσερις σερί τίτλους, από το μυαλό του Σωκράτη Κόκκαλη αρχίζει να περνά το ιστορικό ρεκόρ των έξι σερί τίτλων από τη δεκαετία του 1950. Εκεί βρίσκει το στρατηγικό του όραμα! Αποφασίζει να μην αφήσει κανένα να του το στερήσει, είτε αυτός βρίσκεται εκτός ομάδας, είτε εντός. Μοιραία, αρχίζουν να «πληρώνουν το μάρμαρο» οι προπονητές οι οποίοι θυσιάζονται ο ένας μετά τον άλλο στον βωμό του οράματος του προέδρου.
…και τα λάθη του
Κατά πολλούς, αυτές οι «θυσίες» είναι και ο μοναδικός λόγος που ο Ολυμπιακός δεν έφτιαξε ποτέ από το σημείο που φεύγει ο Μπάγεβιτς και έπειτα, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων, μια αξιόπιστη ομάδα που θα πρωταγωνιστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μόλις ο Κόκκαλης έβλεπε ότι ένας τίτλος «κινδύνευε», ο προπονητής αποτελούσε παρελθόν. Τα πρωτεία στον ελληνικό χώρο σίγουρα η ομάδα μπορούσε να τα διατηρήσει με τα κάθε λογής «κόλπα» του προέδρου (πριμ, «αλλαγές κλίματος», κόντρες στα κατάλληλα σημεία κτλ), τον ήδη ποιοτικότατο «κορμό» που υπήρχε στην ομάδα και τις προσθήκες σπουδαίων ξένων παικτών όπως οι Κριστιάν Καρεμπέ, Παρ Ζέτερμπεργκ και Μοεντίν Ζε Ελίας. Όμως χωρίς «στρατηγό» στον πάγκο, η Ιστορία η ίδια έδειξε στον Κόκκαλη ότι ευρωπαϊκή υπέρβαση δεν επιτυγχάνεται. Μάλιστα, ο Κόκκαλης έφτασε στο εξής τρομερό παράδοξο: όταν πια βρήκε έναν προπονητή που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε μια ευρωπαϊκή επιτυχία μετά από πολλά χρόνια, τον Τάκη Λεμονή, τον έδιωξε «επειδή η ομάδα δεν απέδιδε καλό ποδόσφαιρο στο πρωτάθλημα». Εκεί βεβαίως ήρθαν πολλοί πάλι να θυμίσουν ότι συνέβη και στην περίπτωση του Μπάγεβιτς προ ετών. Ο Ολυμπιακός είχε αρχίσει να μετατρέπεται ξανά σε «ομάδα του Τάκη» από «ομάδα του Σωκράτη». Πλέον πολλοί κατηγορούν τον Κόκκαλη ότι αντιμετωπίζει τη θέση του προπονητή ως ένα… αναγκαίο κακό.
Μοιραία, ταυτόχρονα με τις πολλές αλλαγές προπονητών, ερχόντουσαν και οι ακόμη περισσότερες αλλαγές παικτών. Από τη στιγμή που στον πάγκο υπάρχουν μόνο «ρολίστες» και συνήθως με… ημερομηνία λήξης, το «χούι» του προέδρου να φέρνει στον Ολυμπιακό παίκτες που του άρεσαν, όπως γινόταν προ Μπάγεβιτς, επιστρέφει μετά τη φυγή του Σερβοέλληνα. Αυτή τη φορά όμως οι περιπτώσεις που θα «πέσει μέσα» δεν είναι ανάλογα πολλές με την πρώτη εποχή. Ορισμένες από τις επιλογές του στη μετά-Μπάγεβιτς εποχή και μέχρι τη σεζόν 2003-04 που ολοκληρώθηκε το σερί τίτλων είναι οι εξής: Βενετίδης, Κουλουχέρης, Ντρασένα, Μπούτσεκ, Βάλλας, Καφές, Γεωργιάδης, Στολτίδης, Πάντος και Τάτσης.
Αναλυτικά, ακολουθούν και όλοι οι προπονητές που κάθισαν στον πάγκο του Ολυμπιακού κατά την διάρκεια των επτά σερί τίτλων:
| Ντούσαν Μπάγεβιτς | 26/6/1996-10/11/1999 | 3 έτη & 4,5 μήνες |
| Αλμπέρτο Μπιγκόν | 11/11/1999-10/4/2000 | 5 μήνες |
| Γιάννης Μαντζουράκης | 10/4/2000-25/11/2000 | 7,5 μήνες |
| Τάκης Λεμονής | 25/11/2000-9/10/2002 | 1 έτος & 11 μήνες |
| Γιάννης Κόλλιας | 10/10/2002-30/10/2002 | 20 μέρες |
| Σρέτσκο Κάτανετς | 7/11/2002-7/2/2003 | 3 μήνες |
| Όλεγκ Προτάσοφ | 9/2/2003-17/3/2004 | 1 έτος & 1 μήνας |
Το όραμα του Σωκράτη Κόκκαλη πλέον όχι μόνο έχει πάρει σάρκα και οστά, αλλά βρίσκεται στις τελευταίες... πινελιές του μέικ-απ πριν πάρει την τελική του μορφή! Ο Τάκης Λεμονής ξεκινά την τρίτη του σεζόν στον Ολυμπιακό, όμως απομακρύνεται νωρίς, στις 9 Οκτωβρίου του 2002. Τη θέση του παίρνει για 20 μέρες ο Γιάννης Κόλλιας, ενώ στις 7 Νοεμβρίου ο Κόκκαλης καταλήγει στο νέο «εκλεκτό» του, τον Σλοβένο Σρέτσκο Κάτανετς, ο οποίος έχει επιδείξει σημαντικό έργο με την Εθνική της πατρίδας του, όμως δεν έχει εμπειρία σε πάγκο συλλόγων.
Αυτός θα αντέξει όμως μονάχα τρεις μήνες και 14 παιχνίδια στον πάγκο του Ολυμπιακού με απολογισμό 8 νίκες, 5 ισοπαλίες και μια μονάχα ήττα! Η ήττα αυτή βέβαια ήταν το 3-2 από τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο. Μετά το παιχνίδι, ο Σλοβένος εκφράζει την εξής άποψη στη συνέντευξη Τύπου: «Δεν καταλαβαίνω την ψύχωση όλων για το πρωτάθλημα. Αν το πάρουμε καλώς, διαφορετικά...». Φυσικά, δεν είχε ιδέα σε ποιο σημείο της ιστορίας της βρισκόταν η ομάδα που προπονούσε. Ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφασίζει ακαριαία να τον διώξει παρόλο που αρχικά έσταζε μέλι για την επιλογή του. Μετά από άλλα τέσσερα ματς στον πάγκο του Ολυμπιακού, ο Κάτανετς, ο οποίος δεσμευόταν με συμβόλαιο 2,5 ετών, πληροφορείται την απόλυσή του από την… επίσημη ανακοίνωση της ΠΑΕ και άπαντες στο λιμάνι είναι ευχαριστημένοι…
«Πελάτες και κότες…»
Στις 9 Φεβρουαρίου 2003 ο Σωκράτης Κόκκαλης επιλέγει ένα ακόμη αστέρι του παρελθόντος του Ολυμπιακού αλλά και παράλληλα «μαθητευόμενο» ακόμη τεχνικό. Ο Όλεγκ Προτάσοφ επιστρέφει στον Ολυμπιακό για να πετύχει με τον Ολυμπιακό ως προπονητής αυτό που δεν κατάφερε ως παίκτης: την κατάκτηση του τίτλου. Ο Ουκρανός μέχρι τότε εργαζόταν ως σκάουτερ της ομάδας και αποδέχεται την πρόταση-εντολή του Σωκράτη Κόκκαλη για κατάκτηση του ιστορικού «έβδομου σερί».
Τα μαγικά «κόλπα» του προέδρου αυτή τη φορά ξεπερνούν και τον ίδιο τον εαυτό του. Ήδη έχει κάνει τρεις «αλλαγές κλίματος» και φτάνει να παίζει τον ιστορικότερο τίτλο σε 78 χρόνια «ζωής» του συλλόγου, σε ένα και μόνο παιχνίδι! Το όραμά του άρχισε να μην φαντάζει τόσο σίγουρο από τη στιγμή που ο ΠΑΟ καλύπτει σε τέσσερις μήνες διαφορά εννέα ολόκληρων βαθμών και έχει το πάνω χέρι στην ισοβαθμία. Για να κατακτήσει τον τίτλο ο Ολυμπιακός, χρειάζεται νίκη με διαφορά δύο τερμάτων! Με νίκη του Παναθηναϊκού, ισοπαλία ή νίκη του με ένα γκολ διαφορά, ο Ολυμπιακός χάνει τον τίτλο και το ρεκόρ. Ο Σωκράτης Κόκκαλης εκεί αποφασίζει να βγει μπροστά! Παραχωρεί συνέντευξη Τύπου πριν το παιχνίδι χαρακτηρίζοντας τους πράσινους «κότες» και «πελάτες». Ο κόσμος δεν θέλει πολύ για να ακολουθήσει στο ίδιο κλίμα και μετατρέπει τη Ριζούπολη σε… Ανόι. Κόσμος και παίκτες, «φτιαγμένοι» από τον πρόεδρο (καθείς με τον τρόπο του…), «μασάνε σίδερα»!
Το «κερασάκι»
Ο ΠΑΟ χάνει με το που βγαίνει από τα αποδυτήρια και οι μετέπειτα δηλώσεις του τότε προέδρου της ομάδας, Άγγελου Φιλιππίδη επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα του Κόκκαλη. Την ίδια ώρα, στην πράσινη εξέδρα δημιουργείται το σύνθημα «κότες και φταίχτες διοίκηση και παίκτες» ενώ ο Σέρχιο Μαρκαριάν κυριολεκτικά… κυνηγιέται στην Παιανία. Όλα αυτά βεβαίως πολύ πριν οι πράσινοι… αποφανθούν ότι για την απώλεια του πρωταθλήματος δεν ευθύνεται η ανωτερότητα του Ολυμπιακού, αλλά τα καπνογόνα που έπεσαν στο ζέσταμα.
Το τελικό 3-0 με γκολ των Γιαννακόπουλου (2) και Ζιοβάνι, αποτελεί ακόμη μια επιβεβαίωση της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού, την τελευταία από τις πολλές ηχηρές σφαλιάρες στους αμφισβητίες κατά την πρώτη εποχή Κόκκαλη και το κερασάκι στην τούρτα του μυθικού ρεκόρ των επτά σερί τίτλων που είναι πλέον γεγονός!
Ντούσαν, «Ρίμπο» και Καραϊσκάκη
Η επομένη του χαμένου τίτλου, η περίοδος 2004-05 είναι ιστορική για πολλούς λόγους και σηματοδότησε την αρχή της δεύτερης δυναστείας Κόκκαλη που κράτησε για μια ακόμη πενταετία! Αρχικά, το πιο σημαντικό στοιχείο όλων, o Ολυμπιακός επιστρέφει στο «σπίτι» του. Το νέο υπερσύγχρονο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» το οποίο έχει κατασκευαστεί σε χρόνο ρεκόρ είναι πανέτοιμο να υποδεχθεί έναν νέο Ολυμπιακό. Στον πάγκο του βρίσκεται στη δεύτερη θητεία του στην ομάδα, ο προπονητής των επιτυχιών, Ντούσαν Μπάγεβιτς, ενώ στον αγωνιστικό χώρο δεσπόζει η φιγούρα του Ριβάλντο. Ένα χρόνο πριν, στην φιέστα της κατάκτησης του έβδομου σερί, ο Σωκράτης Κόκκαλης άκουσε από 30.000 οπαδούς του Ολυμπιακού το περιβόητο «Κόκκαλη, Κόκκαλη σε παρακαλώ, φέρε τον Ριβάλντο στον Ολυμπιακό» και το καλοκαίρι του 2004 το έκανε πράξη! Ο Βραζιλιάνος μετά τη θητεία του στη Μπαρτσελόνα, αγωνίστηκε για δύο χρόνια στη Μίλαν με την οποία κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, όμως με την καριέρα του σε πτωτική πορεία, επιστρέφει στην πατρίδα του για να αγωνιστεί ως δανεικός για λίγες εμφανίσεις με τα χρώματα της Κρουζέιρο. Εκεί εμφανίζεται ο Ολυμπιακός, ο οποίος με τη βοήθεια του μάνατζερ του Λουτσιάνο, του προσφέρει ένα μυθικό συμβόλαιο και του δίνει τη δυνατότητα να σώσει την καριέρα του. Την ίδια ώρα, η αγγλική Μπόλτον, ζητούσε από τον κάτοχο της Χρυσής Μπάλας του 1999 να πάει στο «Ρίμποκ» για να δοκιμαστεί…
Πέρα από τον Ριβάλντο (προσωπική επιλογή του Κόκκαλη), ο Ολυμπιακός αποκτά μετά από εισηγήσεις του Μπάγεβιτς και τους Μίλος Μάριτς (από Ζέτα), Ιβάν Ρέζιτς (από Χάιντουκ Σπλιτ), Γιάννη Οκκά (από ΑΕΚ) και Πέτρο Φιλιππάκο, ενώ ο πρόεδρος εκτός από τον Ριβάλντο κάνει «δώρο» και τους Αντώνη Νικοπολίδη (από ΠΑΟ) και Γκαμπριέλ Σούρερ (από Ρεάλ Σοσιεδάδ). Αφού ξεπερνιούνται ή «κουκουλώνονται» αρκετά προβλήματα στις σχέσεις του Μπάγεβιτς με τους «λάτιν» της ομάδας, Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Καστίγιο, Σούρερ, (ο Ριβάλντο δηλώνει μετά το 0-0 με την ΑΕΚ την 7η αγ. «έτσι όπως παίζουμε δεν θα βγούμε ούτε πέμπτοι») η μάχη του τίτλου είναι συγκλονιστική και κρίνεται στο τέλος. Με πέντε συνεχόμενες νίκες στις τελευταίες αγωνιστικές, ο Ολυμπιακός ξεπερνά τον ΠΑΟ που έχει νικήσει 1-0 στη Λεωφόρο και επιστρέφει στην κορυφή.
Οι Γάλλοι έγιναν… Νορβηγός
Το καλοκαίρι του 2004, δηλαδή 12 μήνες πριν την έναρξη της περιόδου 2005-06, ο Κόκκαλης έχει αποφασίσει να επιχειρήσει για ακόμη μια φορά το «μεγάλο βήμα στην Ευρώπη». Αυτή τη φορά είναι διατεθειμένος να χρυσοπληρώσει έναν ξένο τεχνικό εγνωσμένης αξίας ο οποίος θα αναλάβει να «τρέξει» τον σύλλογο σε όλα τα επίπεδα. Συγκεκριμένα, είναι η εποχή της… γαλλικής υστερίας! Ο πρόεδρος συζητά κατά καιρούς με τον Κριστιάν Καρεμπέ και το νέο «μοντέλο» υποδεικνύει Γάλλο τεχνικό και Καρεμπέ τεχνικό διευθυντή. Ταυτόχρονα, την οργάνωση των Ακαδημιών αναλαμβάνει ένας πολύπειρος «θεωρητικός» του γαλλικού ποδοσφαίρου, ο 70χρονος Κλοντ Σουαντό. Για την κενή θέση στον πάγκο, υποψήφιοι είναι οι Ρεινάλ Ντενουί, στενός φίλος του Καρεμπέ και πνευματικό παιδί του Σουαντό και ο οποίος έχει οδηγήσει τη «μικρή» Ρεάλ Σοσιεδάδ στην έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ιστορία όμως κάπου «κολλάει», ο Ντενουί λέει «όχι», ενώ το ίδιο κάνουν κατά σειρά και οι Γκι Λακόμπ και Έλι Μπο. Η τελευταία εισήγηση του Καρεμπέ είναι ο άσημος Κλοντ Κομπουαρέ και αυτή είναι που φτάνει τον Σωκράτη Κόκκαλη στα… όριά του. Ο πρόεδρος εγκαταλείπει την όποια κουβέντα για «γαλλικό μοντέλο». Την επόμενη μέρα, επιστρέφει ο Ντούσαν Μπάγεβιτς.
Βρισκόμαστε στο επόμενο καλοκαίρι πια, αυτό του 2005. Ο Κόκκαλης αρχίζει πάλι τα… γαλλικά. Αυτή τη φορά βασικός υποψήφιος είναι ο προπονητής που έχει οδηγήσει σε τρεις συνεχόμενους τίτλους και εξαιρετικές ευρωπαϊκές παρουσίες τη Λιόν. Ο πρόεδρος είναι έτοιμος να προσφέρει στον Γάλλο ότι του ζητήσει από άποψη συμβολαίου, μισθών και κάθε λογής πριμ. Επίσης, θέλει για μεταγραφές τα αστέρια της πρωταθλήτριας Γαλλίας, Ζουνίνιο και Κάριου, υποστηρίζοντας πως μπορεί να μεσολαβήσει και ο ίδιος για να ολοκληρωθούν. Ο Κόκκαλης το δέχεται και αυτό όπως αποδεκτό κάνει το αίτημα του Λε Γκουέν για «λίγες μέρες προθεσμία» προκειμένου να «ζυγίσει» τις επιλογές του. Ο Κόκκαλης όμως περιμένει εις μάτην… Ο Γάλλος ουσιαστικά δεν απαντά ποτέ και ο Κόκκαλης εν μία νυκτί, συμφωνεί με τον Νορβηγό, Τροντ Σόλιντ ο οποίος έχει να επιδείξει σημαντικό έργο στο Βέλγιο με Γάνδη και Κλαμπ Μπριζ.
Ερνέστο, part 1
Την περίοδο 2008-09 ο Σωκράτης Κόκκαλης προσλαμβάνει για πρώτη φορά επί προεδρίας του, έναν προπονητή ο οποίος προέρχεται από μεγάλη ποδοσφαιρική σχολή και ταυτόχρονα έχει να επιδείξει διεθνείς επιτυχίες στην καριέρα του και μάλιστα σε νεαρή ηλικία. Αυτός είναι ο Βάσκος, πρώην τεχνικός της Εσπανιόλ, Ερνέστο Βαλβέρδε. Το 2007 οδήγησε τους «μπλε» της Βαρκελώνης στον τελικό του Κυπέλλου UEFA, όπου όμως έχασε 3-1 από τη Σεβίλλη στην παράταση (κ.δ. 1-1). Τον Ιούνιο του 2008, ο Ισπανός τεχνικός «πιάνει λιμάνι» και μαζί του φτάνουν στον Πειραιά οι Γιώργος Γκαλίτσιος (Λάρισα), Γιάννης Παπαδόπουλος (Ηρακλής), Πάβελ Κόβατς (Απόλλων Καλαμαριάς), Όσκαρ Γκονζάλεθ (Ρεάλ Σαραγόσα), αυτός ήταν και η μοναδική επιλογή του, Αβραάμ Παπαδόπουλος (Άρης), Ντουντού Σεαρένσε (ΤΣΣΚΑ Μόσχας) και Ντιόγο (Πορτουγκέζα). Με το ντεμπούτο του όμως στον ερυθρόλευκο πάγκο, έρχεται το πρώτο «σοκ» της θητείας του. Ο Ολυμπιακός χάνει «με κάτω τα χέρια» 3-0 στην Κύπρο από την Ανόρθωση του Τιμούρ Κετσπάγια στην τελευταία προκριματική φάση πριν τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Στη ρεβάνς του «Καραϊσκάκη», ο Ολυμπιακός νικά μόλις με 1-0 (54΄ Μπελούσι) και αποκλείεται. Μετά από αυτό το «στραβοπάτημα» όμως, η σεζόν εξελίσσεται σε… μαγικούς ρυθμούς, αφού ο Ολυμπιακός κατακτά το νταμπλ με το πιο άνετο πρωτάθλημα της ιστορίας του!
Ο χειρότερος Ολυμπιακός της 20ετίας
Την επόμενη χρονιά, ο Ολυμπιακός είναι τραγικός και ο Κόκκαλης φέρει τεράστια ευθύνη. Αρχικά, γιατί άφησε την ομάδα χωρίς ουσιαστικές μεταγραφές. Έπειτα γιατί έδωσε τη θέση του προπονητή στον «λίγο» Τιμούρ Κετσπάγια, στον ακόμη πιο «λίγο» αντικαταστάτη του, Ζίκο αλλά και τελικά στον παντελώς άπειρο Μπόζινταρ Μπάντοβιτς. Σαν αποτέλεσμα όλων αυτών, Ο Ολυμπιακός τερματίζει στην 5η θέση του πρωταθλήματος, την χειρότερη της σύγχρονης ιστορίας του. Παράλληλα, από τα μέσα της σεζόν και μετά, η κριτική που ασκείται από τον κόσμο της ομάδας στον Σωκράτη Κόκκαλη είναι έντονη και πολλές φορές σκληρή φτάνοντας στο σημείο να ακουστεί στο «Καραϊσκάκη» το σύνθημα «εεε, ωωω, κοίτα πως κατάντησες τον Ολυμπιακό». Η φημολογία για την κακή οικονομική κατάσταση της ΠΑΕ σε συνδυασμό με τις μνήμες των κινήσεων στις δύο τελευταίες μεταγραφικές περιόδους, σίγουρα δεν βελτιώνουν την κακή ψυχολογία της εξέδρας.
Τέλος εποχής
Μετά από ώριμη σκέψη και αφού ζύγισε την κατάσταση, εκτιμώντας τα θετικά και τα αρνητικά της, ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφασίζει πως το καλό του Ολυμπιακού σε αυτή τη φάση της ιστορίας του συμβαδίζει με το τέλος εποχής -της δικής του εποχής- και τις απαραίτητες σαρωτικές αλλαγές σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο. Έτσι, αποφασίζει να ανοίξει κύκλο συζητήσεων με όλους τους ενδιαφερόμενους για την παραχώρηση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Ο κατάλληλος φυσικά δεν αργεί να εμφανιστεί…
Ο τελικός απολογισμός
Μετά από 17 χρόνια, 12 Πρωταθλήματα, τα 7 εκ των οποίων συνεχόμενα, 5 Κύπελλα, το βγάλσιμο της ομάδας από τα «πέτρινα χρόνια» και την απόλυτη ανυποληψία, τη ρύθμιση των χρεών, την κατασκευή του νέου «Γ.Καραϊσκάκης», την ανακατασκευή του προπονητικού κέντρου στου Ρέντη, αλλά και 138 μεταγραφές ποδοσφαιριστών (οι 70 στα 10 πρώτα χρόνια και οι υπόλοιποι 68 από το 2003 και μετά) και 27 αλλαγές προπονητών, ο Σωκράτης Κόκκαλης παραχώρησε στις 18 Ιουνίου του 2010 το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ στον εφοπλιστή Ευάγγελο Μαρινάκη.
Με αυτό τον τρόπο, έκλεισε το πιο επιτυχημένο κεφάλαιο της ένδοξης ιστορίας του Ολυμπιακού. Στο σημείο που η ιστορική αναδρομή εφάπτεται με το παρόν, η ελπίδα όλων είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης να αξιοποιήσει την παρακαταθήκη που έχει αφήσει ο Σωκράτης Κόκκαλης και -γιατί όχι- να τον ξεπεράσει σε επιτυχίες!
